Музыка - Уладзімір Мароз, словы - Максiм Багдановiч
Толькi ў сэрцы трывожным пачую за краiну радзiмую жах -
Ўспомню вострую браму святую i ваякаў на грозных канях.
Ў белай пене праносяцца конi, рвуцца, мкнуцца i цяжка хрыпяць,
Старадаўняй крывiцкай пагонi не разбiць, ня спынiць, ня стрымаць.
Мо яны, Беларусь, паняслiся за тваiмi дзяцьмi уздагон,
Што забылi цябе, адраклiся, прадалi i аддалi ў палон.
Бiце ў сэрцы iх, бiце мячамi, не давайце чужынцамi быць
Хай пачуюць, як сэрца начамi па радзiмай старонцы балiць
Мацi родная, мацi краiна, ня усцiшыцца гэтакi боль,
Ты прабач, ты прымi свайго сына, за цябе яму ўмерцi дазволь.
Бо лятуць i лятуць тыя конi, срэбнай збруяй далека грымяць,
Старадаўняй крывiцкай пагонi не разбiць, ня спынiць, ня стрымаць.
Старадаўняй крывiцкай пагонi не разбiць, ня спынiць, ня стрымаць.
